Wbrew pozorom nie jest to pytanie niezasadne, bowiem są już dostępne drukowane protezy, podobno są już tacy, którzy wydrukowali broń sposobem domowym. O drukowaniu przestrzennym 3D zrobiło się głośno na przełomie ostatnich dekad, bowiem wtedy zaczęło się ono rozpowszechniać i stało się nawet możliwe w użytkowaniu prywatnym.
Są już dostępne niedrogie drukarki 3D, które pozwalają drukować przestrzennie przede wszystkim modele lub formy. Chociaż, podobnie jak to jest w wypadku drukarek płaskich, i tu wiele zależy od rozdzielczości i programu komputerowego. Również wbrew pozorom, początki drukarek 3D niekoniecznie wiążą się wyłącznie z naszym tysiącleciem.
Krótka historia druku przestrzennego
Za początki druku przestrzennego uważa się wynalazek Charlesa Hulla z 1984 roku, co nazwał on „stereolitografią”. Niedługo po tym, również za sprawą Charlesa Hulla, pojawił się skrót 3D, założył on bowiem firmę 3D System, produkującą pierwsze drukarki 3D. Kolejne przełomy technologiczne następują w tej dziedzinie w latach – 1991, 1999 i 2000, kiedy to staje się już możliwy przestrzenny druk w kolorze.
W 2001 roku powstaje pierwsza rurkowa drukarka 3D, w 2008 staje się głośne na całym świecie wydrukowanie tą metodą pierwszej protezy. Wspomnianą broń palną ktoś podobno wydrukował pięć lat później. W 2013 roku po raz pierwszy zostaje wydrukowany dom.
Drukarki 3D znajdują coraz bardziej powszechne przede wszystkim jako narzędzie do produkcji pojedynczych elementów większych całości, choć już z powodzeniem funkcjonują w przemyśle sprawczym, choćby w produkcji czekoladek.
Drukować można zarówno gotowe produkty, jak i wymagające obróbki.
Jakie materiały są stosowane w drukowaniu 3D
Najpopularniejsze są wszelkie tworzywa sztuczne, zwłaszcza w domowych warunkach. W przemyśle wykorzystuje się różnego rodzaju kompozyty, beton, papier, żywicę, żelazo a nawet produkty spożywcze, choćby cukier i czekoladę.
Jak działają drukarki 3D?
Pomijając niezbędny aspekt przestrzenności, również drukarki 3D charakteryzują różnymi walorami. Część z nich przystosowana jest do wykorzystania jednolitego materiału, część wykorzystuje różne metody scalania i nacisku. Bardzo często w stapianiu wykorzystywana jest technika laserowa.
Głowna zasada działania to nakładanie materiału warstwami, co musi być wcześniej zaprogramowane. Również w wypadku drukarek 3D możemy mówić o rozdzielczości, ponieważ im cieńsze są nakładane warstwy, tym większa jest dokładność druku.
Drukowanie 3D staje się coraz bardziej precyzyjne i zanim się obejrzymy już będziemy mieli do czynienia w wydrukowaną protezą oka.
fot. Pixabay.com
